حسن فى صدمة: أنت بتقول إيه ؟ أنت فاكر يا عاصم إنى أنا الى خطفت أبنك عاصم: لا , هو اللى جالك لوحده وقالك أخطفنى حسن: أنا مستحيل أقدر آذى أبنكم أميرة: أمال وصلك إزاى يا حسن ؟ بسنت: قولهم الحقيقة يا حسن، ريح عاصم بيه عشان يعرف أنك بعيد عن خطف ابنه.
حسن: تمام أنا هقولك اللى حصل عاصم: وانا سامعك حسن: لما كنت فى السجن قعدت مع نفسى وعيدت حسابات كل السنين اللى فاتت، أكتشفت ساعتها انى من غير ما احس غلطت فى حق ناس , ناس أنا فعلا بحبهم ( بص لأميرة ورجع بص لعاصم)، والأهم من كده أنى غلطت فى حق نفسى، عملت حاجات عمرى ما كنت أتصور أنى ممكن اعملها، أميرة كان عندها حق لما قالت انى كنت مغيب.
عاصم بعصبية: ودا إيه علاقته بخطف أبنى؟ أسمت: استنى بس يا عاصم واسمعه للأخر حسن: فى يوم كنت قاعد زى عادتى بحاسب نفسى لقيت المنياوى جه قعد جنبى أميرة: المنياوى ده اللى كان شريكك فى شحنة الادوية المتهربة مش كده؟ حسن: بالظبط كده، وبعدين….
فلاش باك: سعد المنياوى: مالك يا أبو على قاعد سرحان فى إيه؟ حسن: ها … مفيش يا سعد بيه سعد: بس انا بقى عارف ايه اللى مضايقك ومكدرك ليل نهار، ووحياة غلاوتك عندى ما هسيبك متكدر كده حسن: مش فاهم … انت تقصد إيه؟ سعد: البت اللى كانت السبب ان شحنة الادوية تتمسك ونخسر كل الملايين اللى دفعناه فيها، وانت فاكرنى عبيط انا عارف هى مين وعارف انها السبب فى كل الى حصلك وحصلى معاك حسن بقلق: انت قصدك مين ؟
سعد: أميرة حبيبة القلب … اللى انت ادتها سكة زمان وسبتها ورحت للهانم مراتك اتجوزتها، ولما عرفت قررت تنتقم منك حسن: انت عرفت الكلام ده إزاى ؟ سعد: عيب يا حسن بيه دا انا سعد المنياوى برضه ميخفاش عليا حاجة، هى كانت فاكرة لما تتجوز ابن الشاذلى هتتحامى فيه دا بعدها، وشرفى الغالى لأجبلك حقك واجيب حقى معاك حسن بعد تفكير: طب قولى هتعمل ايه؟ سعد: هعمل ايه بقى سيبها عليا حسن: لا عايزك تخلينى معاك خطوة بخطوة، عايز اتشفى فيها هى وجوزها وبرد نار قلبى من اللى عملته فيا زمان ودلوقتى سعد: متقلقش يا ابو على هبردلك قلبك
باك أميرة: يعنى المنياوى هو اللى خطف ابنى عشان ينتقم منى حسن: بالظبط كده عاصم: طب وانت ليه كنت مجاريه اوى كده ولا كان جاى على هواك الانتقام زيه.
حسن: أولا لانى حتى لو قولتله انى مش عايز حقى من اميرة هو مكنش هيسيب حقه، ثانيا عشان افضل عارف هو بيخطط إزاى عشان يآذى أميرة وضربته هتيجى منين واللى حسبته لقيته، لما احمد كلمنى وقالى ان ابنكم اتخطف اول حد جيه فى دماغى كان المنياوى لانه لسه خارج من السجن واكيد عايز ينفذ انتقامه من اميرة وساعتها كلمته فى التليفون.
فلاش باك: حسن: سعد باشا حمد على السلامة سعد: الله يسلمك يا حسن باشا عرفت منين انى خرجت من السجن حسن: وهل يخفى قمر المنياوى سعد بضحك: وحشتنى خفة دمك يا ابو على، وعلى العموم متقلقش اللى وعدتك بيه حصل حسن: هو ايه اللى حصل؟
سعد: ابن السنيورة مشرف عندى هنا وزمان امه عاملة عليه جنازة دلوقتى حسن: انت خطفت ابن اميرة.؟! سعد: ومالك اتخضيت كده ليه ولا حنيت لايام زمان حسن: لا حنيت ايه دا انا نفسى اشوف ابن الانسانة اللى ضيعت منى كل حاجة نفسى انتقم منها ومن جوزها واحرق قلبهم، سعد: وجب يا ابو على هبعتلك عنوان الواد تروح تشفى غليلك منه ومن امه وابوه.
حسن بياخد عنوان سيف وبيبلغ البوليس بعنوانه وبياخد معاه حرس وبيروح المكان الى عبارة عن مخرن لمصنع، بيلاقى سيف خايف وبيرتعش وعمال يعيط بيجرى عليه وبيحضنه فى استغراب من كل اللى حواليه حسن بيحضن سيف: بس يا حبيبى اهدى متخافش انا معاك سيف بعياط: عايز اروح لمامى يا انكل لو سمحت حسن: هتروح يا حبيبى لمامى، بطل عياط بقى سعد: جرى ايه يا حسن باشا هو ده اللى عايز تشفى غليلك منه ومن امه ولا قلبك رق لما شفته، على العموم لو قلبك رهيف انا بقى قلبى مبيرقش، هات الواد وانا اشفى غليلنا احنا الاتنين.
حسن: ابعد عن الواد يا سعد واوعى تقرب منه سعد: انت بتقول ايه ؟ حسن: بقول اللى سمعته، انا مش هسمحلك تآذى الولد ولا تلمس شعرة منه سعد: يعنى انت كل ده بتجارينى عشان توصل للواد وترجعه لامه، دا انت غاوى بقى تاخد الضربات من حبيبة القلب حسن: ولا كلمة زيادة الولد هيروح معايا وهيرجع لأمه وانت مش هتقرب من أميرة والا هتندم اشد الندم سعد: انت اتجننت يا حسن، انت نسيت انا مين؟
وهنا بيدخل البوليس وبيحاوط المكان كله وبيقبض على سعد ورجالته سعد: برافو يا حسن يا فهمى، بس اوعدك مش هسيبك وشرفى لأقتلك يا حسن، سامعنى هقتلك وهنا بياخد البوليس سعد وكل اللى معاه بعد ما بيشكر حسن، اما حسن بياخد سيف فى عربيته عشان يرجعه لأميرة وعاصم وفى العربية: سيف: احنا رايحين فين يا انكل؟ حسن: مش عايز تروح لمامى ؟
سيف: اه حسن: انا بقى هوديك لمامى سيف: بجد يا أنكل، هتودينى لمامى انت طيب اوى، بس أنت اسمك ايه؟ حسن: انا اسمى حسن سيف: انت تعرف بابى ومامى يا انكل؟ حسن: اه يا حبيبى، اعرف مامى من زمان اوى، تقدر تقول انا اللى مربيها وهى قدك كده، مامى دى تبقى اختى الصغيرة.
سيف: الله بجد يا أنكل، يعنى انا عندى خالو مش أخو مامى يبقى خالو حسن بصله بعينين دامعة: اه يا حبيبى تقدر تقولى يا خالو سيف: بس انت ليه مبتجيش عندنا الفيلا زى تاتا عزة حسن: معلش يا حبيبى عشان كنت مسافر بس الحمد لله رجعت بالسلامة.
باك: حسن: هو دا اللى حصل يا عاصم بيه وطبعا تقدر تتأكد من كلامى بسهولة عاصم: عايز تقولى أنك عملت كل ده عشان تنقذ ابنى؟! حسن: لا يا عاصم بيه انا عملت كل ده عشان أنقذ ابن أميرة وهنا أحمرت عين عاصم من الغضب، وبان الضيق والغضب على بسنت حسن كمل كلامه وهو باصص لأميرة: أختى، عملت كل ده عشان أنقذ ابن اختى وهنا طفح الكيل بعاصم ورجع يتكلم بعصبية تانى: على العموم احنا متشكرين انك انقذت ابننا، ومتشكرين على تعبك معانا.
حسن: العفو يا عاصم بيه، يالا يا بسنت، عن أذنكم قبل ما يمشى أتقابلت عينيه فى نظرة طويلة مع أميرة، هى نظرتها ليه شكر وعرفان بالجميل وهو نظرته ليها معنى كبير كأنه بيقولها أنا هفضل فى ضهرك وجنبك وقت ما تحتاجينى زى ما كنت علطول فى ضهرك، لكن كان فى اللى بيراقب نظراتهم لبعض وفسرها على أنها نظرات حنين للماضى، كان عاصم وبسنت بيراقبوا نظرات حسن وأميرة لبعض، يا ترى عاصم هيعمل ايه مع أميرة وايه هيبقى موقف بسنت من حسن ؟
رواية انتقام الحب الجزء الثالث للكاتبة أمنية الريحاني الفصل التاسع
بعد ما حسن مشى أميرة وعاصم طلعوا أوضتهم بعد ما أطمنوا على سيف، عاصم قاعد على السرير مدى ضهره لأميرة مش عايز يشوفها، وأميرة بتحاول تهدى من سخونة الموقف بينها وبين عاصم.
أميرة بتلجلج: عاصم … أنا عارفة إنك زعلان منى … وعارفة كمان إنى غلطت، بس والله كان تليفون مهم، وكان عندى مشكلة كبيرة فى الشغل …..بص أنا عارفة إن دا مش عذر … بس أنا أوعدك أن ده مش هيتكرر تانى … وأوعدك كمان إنى هاخد بالى من بيتى ومن ولادنا عاصم مش راضى يرد عليها ولا يبصلها، أميرة راحت وقفت أدامه ومسكته من دراعه.
أميرة: عاصم، أنت مبتردش عليا ليه، من فضلك كلمنى عاتبنى بلاش سكوتك ده…. طب مش إحنا أتفقنا نتعاتب وأحنا فى حضن بعض، عاتبنى وأزعل منى بس بلاش تبعد عنى عاصم فضل باصصلها بيسمعها وساكت عاصم سحب دراعه منها ورد عليها بجمود: تصبحى على خير يا أميرة.
وسابها ونام، سكوت عاصم كان أصعب مليون مرة من عتابه ليها او حتى خناقه معاها لأنها فى لحظة حست أنها ممكن تكون خسرته، خسرت عاصم حبيبها وجوزها وكل دنيتها فى فيلا الأسيوطى: بسنت نايمة جنب حسن سرحانة مش عارفة تنام عمالة تفتكر نظرة حسن لأميرة، حسن كمان مكنش لسه دخل فى النوم.
بسنت: حسن! حسن: بسنت، إيه يا حبيبتى لسه منمتيش؟ بسنت: مش جايلى نوم حسن: عندك حق اليوم كان صعب جدا، أنا بقى جعان نوم، تصبحى على خير يا حبيبتى ولف حسن علشان ينام لكن قبل ما يلف وقفه صوت بسنت بسنت: أنت لسه بتحبها يا حسن ؟
حسن لف بصلها باستغراب: بحب مين يا بسنت؟! بسنت: اللى عرضت حياتك للخطر عشان تحمى أبنها، واللي اقسمت أن طول ما أنت عايش مفيش مخلوق هيقدر يلمسها حسن: آه، قصدك أميرة، بسنت يا حبيبتى إحنا مش كنا خلصنا من الموضوع ده بسنت: لا مخلصناش يا حسن، عشان اللي شوفته النهاردة يقول إن الموضوع مخلصش، وإن قلبك لسه مشغول بأميرة حسن: إيه اللي شوفتيه يا بسنت، عشان ساعدتها وجبت أبنها، موقف عادى وأى حد مكانى لو أتحط فى الموقف ده كان عمل كده، فما بالك أنا اللي متربى معاها وجيران من زمان.
بسنت: لا يا حسن مش عشان ساعدت ابنها وبس، كل حاجة كانت بتقول إنك لسه بتحبها، نظرتك ليها، خوفك عليها، الإشتياق اللي كان باين فى عينيك أول ما شوفتها، عينيك اللي مبشوفش لمعتها غير لأميرة حسن: إنتى عايزة إيه يا بسنت؟ بسنت: عايزاك تجاوبنى يا حسن، لسه بتحب أميرة؟ حسن: هترتاحى لو جاوبتك يا بسنت بسنت: آه يا حسن هرتاح حسن: آه يا بسنت، لسه بحب أميرة.
فى فيلا عاصم: عاصم نايم جنب أميرة ومش جايله نوم، لف وقعد يبصلها وهى نايمة جنبه ويتأمل ملامحها، ملامحها اللي ياما عشقها وأتمنى متغبش عن عينه، قد إيه وحشه قربها منه، أد وحشه أنه يقولها أنه محبش ولا هيحب غيرها وأنه بيتنفس بس عشان هى موجودة فى حياته وجنبه، قرب إيديه يتحسس وشها، لكن فى لحظة أفتكر نظرتها هى وحسن، أتغيرت ملامح وشه من الهدوء للغضب، كور إيديه من كتر الغضب وبعدها بسرعة عنها، وقام دخل التراس يحاول يهدى من غضبه، وقف فى التراس وبدأ يفتكر مواقف عدت عليه.
فلاش باك: عاصم: انتى بتحبينى يا اميرة؟ اميرة حركت دماغها بالموافقة عاصم: طب كان لزمتها ايه من الاول تعذبينى وتعذبى نفسه ايه الى مخوفك من حبى ليكى ومن حبك ليه؟ اميرة: عشان الحب ده وجعنى قبل كده يا عاصم مش عايزة اتوجع تانى عاصم: طب ينفع تقوليلى وجعك يا اميرة انا اكتر واحد هيحس بيكى فى الدنيا كلها اميرة: ما تخيلتش للحظة انى ممكن احكى الكلام ده لحد تانى بس انا دلوقتى هحكيه وهحكيه ليك انت بالذات يا عاصم.
اميرة: حسن بيه اقدملك عاصم بيه الشاذلى جوزى حسن: ايه ! جوزك ! عاصم: اه جوزها مكتوب كتابنا وفرحنا بعد يومين ان شاء الله اكيد حضرتك معزوم حسن بيحاول يتمالك غضبه: اه الف مبروك اسف يا عاصم بيه معرفش انك اتجوزت اكيد طبعا هحضر
حسن: المدام بتاعتك انت تعرفها كويس يعنى تعرف عنها كل حاجة ؟ عاصم بعصبية: افندم: ايه الى انت بتقوله ده؟ انت ازاى تجرؤ تجيب سيرة المدام بتاعتى حسن: انا مش قصدى حاجة وحشة لا سمح الله انا اقصد تعرف كل حاجة عن ماضيها عاصم: ماضى ايه الى بتتكلم عليه؟ حسن: انا كنت اعرف اميرة قبل ما انت تعرفها اعرفها من زمان اوى تقدر تقول انها متربية على ايدى كنا جيران فى نفس الحارة عاصم: يااااه على الصدفة دا احنا طلعنا معارف اهو حسن: عاصم بيه احنا مكناش بس جيران انا واميرة كنا بنحب بعض من زمان وكنا مخطوبين ويعنى اختلفنا على حاجات بسيطة وسبنا بعض مش عارف بقى اذا كانت حكتلك الكلام ده قبل كده ولا احتفظت بيه لنفسها
اميرة: فى حاجة جوايا بس خايفة اقولهالك لتزعل وانا مش حمل زعلك تانى يا عاصم عاصم مسك ايديها: انا وعدك انى حتى لو زعلت منك هعاتبك بس مش هبعد عنك قولى يا حبيبتى ايه الى جواكى اميرة: عاصم هو انا ينفع ازور حسن ؟ عاصم بغضب: ايه؟ انتى بتقولى ايه؟ اميرة بخوف: خلاص اعتبرنى مقولتش حاجة عاصم بيحاول يهدى نفسه: طب ممكن اعرف عايزة تزوريه ليه؟
اميرة: يا عاصم حسن من غير الى حصل دا كله كان جارى واخويا الى مربينى على ايده وانا متاكدة انه اتعلم الدرس كويس وفاق لنفسه ولو الى حصل لحسن ده كان حصل لاى حد من اهلى الى اتربيت معاهم كنت هطلب منك الطلب ده هو اكيد محتاج حد جنبه بعد ما خسر الكل وانا عمرى ما اتخليت عن حد محتاج مساعدتى الا لو كنت مش واثق فيا.
عاصم: اوعى تقولى كده يا اميرة انتى عارفة انى واثق فيكى وفى حبك ليا الموضوع بس موضوع غيرة راجل على مراته اميرة: وانا مقدرة غيرتك يا عاصم بس متنساش انى السبب فى دخول حسن السجن وفى انه خسر كل حاجة . عاصم لو رفضت انا مش هعارضك وهنفذ رغبتك فورا عاصم بعد تفكير: انا موافق انك تروحى تزوريه بس بشرط.
اميرة: شرط ايه؟ عاصم: دى هتبقى اخر مرة اسمع فيها اسم حسن فهمى فى حياتى لا بخير ولا بشر ولا تقولى جارى ولا اخويا ولا الجن الازرق لان ساعتها فعلا مش هضمن رد فعلى مفهوم اميرة: مفهوم.
باك وهنا رجع عاصم للواقع وخبط على سور التراس بغضب عاصم فى نفسه: أنا اللي غلطان إنى سبت بابى مفتوح أدامه، بس كل حاجة وليها نهاية فى فيلا الأسيوطى: ونرجع لحسن وبسنت وصدمة بسنت من كلام حسن بسنت: أنت بتقول إيه يا حسن ولما أنت لسه بتحبها، رجعتلى ليه، ليه حسستنى أنك بتحبنى وأنك نسيت كل الماضى، ليه أدتينى أمل أنك ممكن تحس بحبى ليك وتبادلنى نفس الحب، ليه ترجع تخدعنى تانى يا حسن؟
حسن: أنا بخدعكيش يا بسنت وكنت صادق فى كل كلمة قولتهالك وكل وعد وعدتهولك، أنا فعلا مبقاش فى قلبى غيرك أنتى وبنتى بسنت: إزاى ؟ وانت بتقولى أنك لسه بتحب أميرة حسن: يا بسنت حاولى تفهمى، حبى لأميرة من الأول مكنش حب بجد، أميرة كان حبها من البداية حب أخوى، أنا وأميرة أتربينا مع بعض، كان حب جيرة وصداقة وعشرة، كونا غلطنا وفسرناه غلط من الأول فدى كانت غلطة وربنا قدرنا نصلحها، وزى ما ربنا دل أميرة على الحب الحقيقى مع عاصم، انا كمان لقيت حبى الحقيقى معاكى، أرجوكى يا بسنت كفاية اللي فات من عمرنا فى غلطة إحنا مش قصدنها، خلينا نعيش حياتنا ونبص لبكرة ولأدام.
بسنت: ماشى يا حسن، وأنا مصدقاك حسن بيبوس على دماغها: ممكن بقى يا قمرى تسيبينى أنام عشان فعلا هموت وأنام بسنت: ماشى، تصبح على خير حسن: وأنت من أهله يا أميرتى بسنت بذعر: نعم!
حسن بضحك: لقبا وليس أسما، صلى على النبى لسه متصالحين بسنت بتضربه بالمخدة بهزار: طب نام أحسنلك يا حسن حسن بيلف عشان ينام وبيسرح شوية وبعدها بتترسم على شفايفه أبتسامة وينام.
رواية انتقام الحب الجزء الثالث للكاتبة أمنية الريحاني الفصل العاشر
تانى يوم الصبح فى بيت احمد: أحمد بيلبس هدومه أدام المراية وبتدخل عليه رحمة رحمة: يالا يا حبيبى الفطار جاهز أحمد: استنى يا رحمة، انتى مش رايحة الشغل النهاردة ولا إيه رحمة بضيق:لا يا أحمد مش هروح النهاردة أحمد: ليه يا رحمة،مالك ؟
رحمة: مفيش، حاسة إنى تعبانة شوية ولفت رحمة عشان تمشى لكن أحمد وقفها ولفها ليه ومسك وشها بحنان أحمد: بصيلى يا رحمة، متخبيش عينيكى عنى وأنتى بتكلمينى، قوليلى مالك يا حبيبتى رحمة بصتله بعينين كلها دموع وفجأة أترمت فى حضنه وهى بتعيط رحمة: أنا مخنوقة أوى يا أحمد أحمد: حاسس بيكى يا رحمة، ايه اللى خانقك وبتحاولى تداريه عنى بقالك كذا يوم رحمة.: أميرة يا أحمد أحمد: مالها أميرة يا رحمة
رحمة: أميرة متغيرة أوى يا أحمد، مبقتش هى أميرة صديقة عمرى اللى بعرفها من سنين،بقت انسانة اول مرة اشوفها،كل الى بقى يهمها الشغل والشركة ونجاحها العملى، اما بقى الحب والمشاعر والصداقة وكل المعانى الجميلة مبقاش ليها مكان فى حياتها، معدتش أميرة الانسانة الطيبة الجدعة الى قلبها مفتوح للكل زى زمان أحمد: إيه يا رحمة اللى بتقوليه ده،طب ليه؟
رحمة: هو دا اللى شايفاه بقالى فترة وبكدب نفسى واقول اكيد انا فاهمة غلط اميرة مش ممكن تتغير،لكن توصل بيها انها تهزئنى ادام المهندسين وتتهمنى بالتقصير أحمد: أميرة عملت كده انا مش قادر اصدق رحمة: انا خلاص يا احمد مش قادرة اكمل وجودى فى الشغل بقى بيضغط ع اعصابى أحمد: حبيبتى، متخليش شوية مشاكل فى الشغل تخسرك صديقة عمرك رحمة: بالعكس يا أحمد، دا يمكن بعدى عن أميرة فى الشغل يخلينى احاول احافظ على اللى باقى من صداقتنا،انا تعبت يا احمد أحمد: خلاص يا حبيبتى، طالما بعدك عن الشغل هيريحك سيبيه انا ميهمنيش غير راحتك.
فى فيلا عاصم: عاصم قام من نومه بدرى او تقريبا منمش من كتر التفكير غير هدومه وبيستعد عشان ينزل، أميرة من كتر التعب راحت عليها نومة وقامت وعاصم بيلبس هدومه اميرة بكسل: صباح الخير يا عاصم عاصم بجمود: صباح النور أميرة: ايه اللى مصحيك بدرى كده عاصم: عندى ميعاد أميرة حست من طريقة عاصم انه لسه زعلان منها أميرة: عاصم،ممكن نتكلم شوية قبل ما تنزل عاصم: مش فاضى عندى شغل لما ابقى ارجع، سلام عاصم سابها وخرج وهى زفرت بضيق من معاملة عاصم ليها أميرة فى نفسها: انا عارفة انك هطلع عينى على ما ترجع تصالحنى، ربنا يهديك يا ابن تهانى.
فى شركة عاصم: عاصم فى اجتماع مع احمد وعادل بيتكلموا فى الشغل، لكن عاصم كان سرحان ومش مركز معاهم احمد: انا شايف ان ده حل كويس عشان الناس تقبل على المنتج بتاعنا عادل: ايوا بس انت كده يا أحمد بتعتمد على العروض الى منزلنها على المنتج يعنى اول ما نرجع السعر ونرفع العروض من عليه مبيعاتنا هتقل أحمد: الكلام ده مش صحيح لأن الناس لو جربت المنتج واتاكدت من جودته هترجع تشتريه تانى حتى لو مش عليه عرض، ولا ايه رأيك يا عاصم بيه …. عاصم بيه … عاصم بيه.
عاصم: ها …. كنت بتقولوا ايه؟ عادل: لا دا انت مش معانا خالص، مالك يا عاصم عاصم: معلش سرحت شوية عادل: شكلك مضايق اوى وسرحان من ساعة ما جيت فى ايه، انت مش اطمنت على سيف خلاص عاصم: اه الحمد لله عادل: امال مالك فى ايه ؟ عاصم بص لعادل وفهم من كلامه انه مش عايز يتكلم أدام احمد،أحمد كمان خد باله احمد: طب عن إذنكم اروح اكمل شغلى عاصم: ماشى يا احمد، اتفضل انت خرج أحمد وساب عاصم مع عادل
عادل: فى ايه يا عاصم، ايه الى مضايقك، ومكنتش عايز تتكلم أدام أحمد ليه، أنت مش واثق فيه؟ عاصم: لا إطلاقا،أحمد من ساعة ما اشتغل معايا وهو كل يوم يثبت انه محل ثقة واحترام عادل: أمال ايه الموضوع ؟
عاصم بصله وسكت عادل: اه فهمت، الموضوع يخص أميرة عشان كده مكنتش عايز تتكلم ادام احمد عاصم: متنساش ان أحمد مش بس جوز رحمة صديقة أميرة، دا كمان صديق حسن فهمى فاهم يعنى ايه عادل: فاهم،طب قولى ايه الموضوع اللى مضايقك بخصوص اميرة عاصم: هحكيلك يا عادل.
فى شركة العشرى أميرة بتدخل مكتبها وأول ما تيجى بتبعت للسكرتيرة أميرة: اتصلى برحمة فى مكتبها خليها تجيلى السكرتيرة: المهندسة رحمة لسه مجتش يا بشمهندسة أميرة: يعنى ايه مجتش لحد دلوقتى الساعة داخلة على 2 ولا اتصلت قالت هى فين؟ السكرتيرة: لا أميرة: طب روحى انتى ابعتيلى المهندس خالد السكرتيرة: حاضر أميرة بتمسك تليفونها وبتطلب رحمة لكن رحمة اول لما بتشوف رقمها مبتردش أميرة: والله عال يا ست رحمة وكمان مبترديش عليا، لما اشوفك لينا كلام تانى.
فى شركة الشاذلى: عادل: انا مش مصدق اللى انت بتقوله ده يا عاصم، انت الى بتقول كده وعلى مين على اميرة لا يا عاصم لأول مرة اغلطك فى كلامك عاصم:عادل، انت عارف انك اقرب صديق ليا ومش هقدر افتح قلبى ولا اقول الكلام ده لحد غيرك انت، الاحساس الى جوايا اكبر من كونه غيرة راجل على مراته، صدقنى يا عادل الموضوع اكبر من كده بكتير، أميرة دى مش بس مراتى دى الانسانة الوحيدة الى حبتها فى حياتى، انا قريت فى نظرة حسن واميرة لبعض حاجات خوفتنى على علاقتى باميرة،حسيت فى لحظة انى ممكن اخسرها بعد ما صدقت انى لقتها،قريت فى عينبهم نظرة حنين نظرة أمان،عارف لما حبيبتك اللى هى كل حياتك تشوف فى عينيها انها مطمنة بوجود حد غيرك جنبها، احساس بيوجع اوى يا عادل.
عادل: يااااه يا صاحبى كل ده شايله جواك وساكت، كل ده وجع جواك يا عاصم عاصم: على قد الحب يكون الوجع، وعلى قد حبى لأميرة خوفى على اللى بيننا بيزيد عادل: ياعاصم مش اميرة الى تعمل كده،انا شفت اميرة لما غبت عنها المرة اللي فاتت كان عاملة ازاى، انا شخصيا مشوفتش واحدة بتحب جوزها ومستعدة تضحى عشانه زى أميرة ما بتحبك،أميرة كانت عايشة بحبك وعلى امل انك ترجعلها،مستحيل اصدق ان كل الحب اللي شفته من اميرة ليك مش حقيقى عاصم بصله ومش عارف يرد عليه.
عادل: عايز افكرك يا عاصم،انت ظلمتها قبل كده لما ظنيت فيها انها بتخونك،وندمت ساعتها اشد الندم، انا خايف المرة دى عليك لانك لو غلطت فى ظنك هتخسر كل حاجة واميرة ممكن مترضاش تسامحك المرة دى على ظنك فيها وساعتها الندم مش هينفعك يا صاحبى عاصم: عشان كده يا عادل انا هسكت المرة دى ومش هتكلم وربنا يخيب كل ظنونى و يطلع احساسى غلط.
فى شركة الاسيوطى: حسن قاعد على مكتبه وبيفتكر ذكريات ليه وهو صغير فلاش باك مشهد 1: أميرة وهى صغيرة وبتعيط بيجى حسن وهو صغير بيجرى عليها اول لما يشوفها بتعيط حسن: مالك يا ميرو بتعيطى ليه؟
أميرة: هنا شدت منى العروسة بتاعتى وجريت وقالتلى انى مش هعرف اخدها منها، وانها هتخلى اخوها يضربنى لو جيت جنبها، وانا مش هعرف اخدها عشان معنديش بابا زيها ولا عندى اخويا يضربها حسن: هى قالتلك كده، طب تعالى معايا أميرة: لا انا خايفة اخوها يضربنى حسن: انا معاكى متخافيش حسن بياخد اميرة ويروح لهنا واخوها وبيتخانق معاهم وبيرجع عروسة اميرة أميرة: شكرا يا حسن حسن: متعيطيش تانى انا معاكى ومحدش هيقدر يزعلك تانى
مشهد 2: أميرة فى فترة الثانوية،راجعة البيت فى يوم وشكلها مضايق قابلت حسن عند باب البيت حسن: إزيك يا أميرة أميرة بضيق: إزيك أنت يا حسن حسن: مالك يا ميرو شكلك مضايقة أميرة: اه … أصل … حسن: ما تقولى يا بنتى مالك، انتى ليكى حد غيرى تحكيله أميرة: أنا خايفة يا حسن حسن: خايفة من ايه يا اميرة ما تتكلمى أميرة: فى ولد مش كويس من المدرسة الى جنبنا حاول يكلمنى كذا مرة وانا صديته بقى يستنانى بعد المدرسة ويغلس عليا وانا مش عارفة اعمل ايه ومش عايزة مشاكل.
حسن: طب ليه مقولتليش، انا هتصرف وفعلا حسن بيستناها بعد المدرسة كل يوم يوصلها لحد ما الولد ده بعد عنها، و فى يوم حسن راح المدرسة يوصلها أميرة: حسن علفكرة الواد الى كان بيغلس عليا مبقاش يجي يعنى ممكن متجيش تاخدنى تانى حسن: هو انا بضايقك يا أميرة لما باجى اخدك أميرة: لا خالص بس عشان معطلكش عن الكلية بتاعتك حسن: ملكيش دعوة بكليتى انا كده ببقى مطمن عليكى، وطول ما انا عايش هفضل جنبك وفى ضهرك أميرة: كويس عشان لما اتجوز الاقى حد يقف لجوزى لما يزعلنى حسن: تتجوزى!
أميرة: قصدى يعنى ادام لما اكبر بعد فترة من الصمت بينهم حسن: أميرة أميرة: نعم يا حسن حسن: انا بحبك أميرة: إيييييه باك وهنا بيرجع حسن للواقع وبتترسم على شفايفه ابتسامة، يا ترى بتفكر فى إيه يا حسن؟
تحميل محتوى الموضوع
عرض نسخة صالحة للطباعة
أرسل هذا الموضوع إلى صديق
[52]
الدعوات : 2قوة السمعة : 10
رواية انتقام الحب