رواية حياة مطلقة

رواية حياة مطلقة الجزء الأول للكاتبة سارة رجب حلمي الفصل الرابع عشر

اتصدم شريف لما شاف نادين داخلة ولابسة فستان فاضح، وفهم انها بكده حابة تنافس حياة وتوريله انها احلى منها، على قد ماتضايق انها جت وحضورها مش مناسب ووجت برغم رفضه مجيها، على قد ماضحك على سذاجة تفكيرها وانها فاكرة انها بالعرى والقرف ده هتبقى احلى من حياته، اللى خطفت قلبه وعمره مايعجبه الا هى وبس.
ماكانش عارف ان نادين بتخطط لاكتر من انها تعجبه..
دخلت الفيلا وقعدت تبصلهم بحقد.

نادين بيدور فى عقلها: لو كنت بخلف كان زمانى انا مكانك، كان زمان الحفلة دى ليا انا، مكنتش هتطلق طبعآ، اه انا اللى طلبت الطلاق وانا مفهماه انه عقيم،  بس ماتفرقش اى حاجة، لو كان عرف الحقيقة كنت برضو هتطلق، وكنت هبقى قاعدة هنا نفس القعدة وببص عليكم وبقول نفس الكلام، وحتى لو الأمور كانت مشيت بيننا كويس، معتقدش انى كنت هعيش زى مابيعيشك دلوقتى، ماشى ياشريف، عملت للجربوعة دى حفلة عشان تمت معاك اسبوع جواز ! ده انت معملتش ليا انا كده، وانا بنت باشاوات، عامللى فيها واقع فى قصة حب حضرتك، هخليك تندم وتعرف الفرق بين الهانم وبين واحدة زى دى، مش هسيبها تكشفنى لأى سبب، ده يبقى ربنا مابيحبهاش لو حملت منك.

اشتغلت موسيقى لرقصة السلو وكانت نادين غرقانة فى أفكارها.
هيثم: هاى، انتى معانا هنا !
نادين: هه.
هيثم: بقالى كتير بناديلك وانتى مش هنا خالص.

نادين: sorry سرحت شوية.
هيثم: معاكى حد ولا يلا.
نادين: يلا إيه ؟
هيثم: وااااااااو، انتى ضايعة.
نادين بنرفزة: مسمحلكش.
هيثم: أوك اسف.

إداها هيثم ضهره عشان يمشى، جه فى بالها ان الشخص ده فرصة كويسة تثبت بيها لشريف انه مش فارق معاها، وبالمرة يساعدها فى مخططها اللى ماكانتش عارفة هتنفذه إزاى،وتشوف لو شريف هيغير عليها، و نادتله.
نادين: استتى يااااااااااا
هيثم: اسمى هيثم (ومد ايده)
نادين: (مدت إيدها) انا نادين.
هيثم: واااو إسمك حلو.
نادين: ميرسي، اكيد انت تعرف شريف، مش معقول تبقى قريب الزبالة دى مثلآ.

هيثم: هههههههههه انتى جريئة جدآ، كان ممكن ابقى قريبها، وماكانش هيبقى فى مصلحتك.
نادين: مابخافش على فكرة.
هيثم: تعجبينى على فكرة.
نادين: ماقولتش تقرب لشريف ايه، مشوفتكش فى فرحنا.
هيثم: نعم ! فرحكم ازاى، ثوانى ! إنتى اللى كنتى مرات شريف ؟
نادين: أااه انا.

هيثم: هههههه مش بقولك جريئة، انا كنت وقتها فى امريكا وانا صديق لشريف من ايام الجامعة، ونزلت من يومين، وصديقنا إيهاب عزمنى، عشان اعملهاله مفاجئة.
نادين: وفاجئته ؟
هيثم: أه فرح جدآ لما شافنى.
نادين: وايه رأيك فى مراته ؟
هيثم بخبث: مين فيهم ؟
نادين: شكلك هتتعبنى.

هيثم:،ههههههه قصدك حياة، طول عمرها جميلة، بس دلوقتى بعد علو مستواها بقت أجمل كتير، واو بجد
نادين: انت تعرفها من زمان ؟
هيثم: طبعا دى كانت دحيحة الدفعة بتاعتنا، وكان كله بيحب يتقرب منها، عشان تخدمه فى الامتحانات، بس كانت قفيلة اوى ومش بترضا، بس شريف كان دايمآ ليه مكانة خاصة، وبتعمله ملخصات الساذجة.
نادين: كانت عجباك ؟
هيثم: لا دلوقتى عجبانى اكتر بكتييييير.

نادين: طب مستنى ايه ؟
هيثم: يعنى شايفة انى اطلب ايدها دلوقتى ولا استنى شوية ؟
نادين: لأ وانت شكلك بتاع جواز اوى ! انت مالكش غير فى سكة واحدة، وانا عايزاك تمشى فيها معاها.
هيثم: عايزة تاخدى تارك منها من خلالى ؟

نادين: حاجة زى كده، بس ده عشان تنول رضايا، ونبقى حبايب.
هيثم: لو كده انا موافق.
نادين: خلاص تروح تعبر عن مشاعرك كلها ليها قدام شريف.
هيثم: كمان قدام شريف !
نادين: ده شرطى بقى، وكمان تكتر من زياراتك ليهم، والباقى هنتفق عليه بعدين.

هيثم::انا اصلا كنت بدور على حاجة تسلينى وكده تمام جدآ، بعد اذنك.
سابها هيثم واتأكد ان عين شريف ماكانتش عليه خالص طول وقفته مع نادين، عشان مايشكش فيه وفى تصرفاته، وراح ناحية حياة وقف معاها.

هيثم: بتعملى ايه ؟
بصتله حياة بخضة: ولا حاجة.
هيثم شافها بتبص ورا كتفه، فعرف ان فى حد جاى عليهم وغالبآ شريف.
هيثم: انتى جميلة جدآ على فكرة.
حياة: شكرآ.

شريف: وانت جاى من امريكا تعاكس مراتى ولا إيه ؟
هيثم:مانت اللى فاجئتنى انها حياة بتاعة ايام الجامعة.
شريف: لأ حياة مش بتاعة ايام الجامعة، حياة بتاعة شريف وبس.

ام ادم: ازيك يا حياة ياحبيبتى.
حياة: ام ادم حبيبتى، نورتينى.
ام ادم: الف مبروك للمرة التانية.
حضنتها حياة: ربنا يبارك فيكى حبيبتى.
شريف: ازيك يا ام ادم.
ام ادم: الحمدلله ياشريف بيه كويسة.
شريف: عايزك تجيلى هنا بكرة.
ام ادم: حاضر ان شاء الله.

إنتهت الحفلة وطلع شريف وحياة أوضتهم.
حياة: ممكن افهم متغير معايا ليه ؟
شريف: عشان مايصحش هيثم يقولك جميلة اوى على فكرة وبطريقة مش مظبوطة، وتردى تقولى شكرآ وتبتسمى.

حياة: عادى ياشريف، والله خدتها بحسن نية وماكنتش عايزة احرجه.
شريف: لأ احرجيه، انا مبحبش كده.
حياة: خلاااص بقى ياحبيبى.
شريف: خلاص ياحبيبتى.

بالنهار راحتلهم ام ادم.
ام ادم: انا جيت ياشريف بيه، زى ماحضرتك قولتلى.
شريف: إتفضلى.
خدت منه ام ادم الورق، ولاقيته ورق حساب بنكى موجود فيه مليون جنيه.
ام ادم: ايه ده.

شريف: ده رصيد فالبنك، يقدر يأمن لأدم ابنك حياة كويسة.
ام ادم: ده كتير جدآ.
حياة: انتى تستاهلى كل خير، مش كتير ولا حاجة خالص عليكى.
ام ادم: بجد مش عارفة اقولكم ايه ولا اشكركم ازاى .
شريف: دى اقل حاجة ممكن اقدمها ليكى، بعد ماكنتى السبب فى اننا نتقابل من جديد.

ام ادم: ربنا يسعدكم ويخليكم لبعض.
وبعد مامشيت ام ادم من عندهم، خرج شريف وبعد خروجه بساعة هيثم جه ونزلت حياة لمقابلته.
حياة: خير ياهيثم ؟
هيثم: هو شريف مش هنا ولا ايه ؟
حياة: اه وراه حاجات مهمة فى الشركة راح يخلصها.
هيثم: كويس.

حياة: هو ايه اللى كويس ؟ مالك ياهيثم انت بتلف وتدور على ايه ؟
هيثم: اصلى مبهور بيكى اوى.
شريف دخل فى الوقت ده.
شريف: مبهور بمين ياهيثم ! وايه اللى مقعدك وانا مش موجود ؟
هيثم: انت قديم اوى ياشريف، هو طالما انت مش هنا يبقى خلاص امشى !

شريف: دى الاصول، مالهاش دعوة بقديم وجديد، وبعدين مانت كنت هنا امبارح فى حاجة خلتك مضطر تيجى ؟
هيثم: اه حابب اقضى وقتى مع اصحابى وانت اعز صاحب عندى ياشريف.

قال جملته وهو بيبص لحياة.
شريف اتعصب: طب اتفضل دلوقتى ياهيثم انا راجع تعبان ومش مستعد لمضايفتك
هيثم: اوك شريف هجيلك فى وقت تانى.

مشي هيثم باتجاه الباب، نادى عليه شريف وهيثم رجع بصلله.
شريف: مالكش دعوة بحياة ياهيثم.
ابتسمله هيثم وخرج.
شريف بصوت عالى: انا بجد مش عارف اتصرف ازاى معاكى!
حياة: هو انا عملت ايه ؟
شريف: ماتتصنعيش البرائة ممكن !

حياة: مالك ياشريف ؟ انا مابتصنعش البرائة، انا مغلطش فى حاجة استاهل عليها كلامك ده.
شريف: انتى بتتصرفى تصرفات مش كويسة، وانا حذرتك قبل كده.
حياة: كل ده ليه ؟ هو انا اللى قولتله تعالى !
شريف: انتى اللى بتستقبليه وتقعديه وانا مش موجود، وبتبتسميله لما يتغزل فيكى.
حياة: انت عايزنى اطرده !
شريف: ماتولعى فيه حتى، هو يهمنا فى ايه ده !

حياة: غصب عنى مابعرفش احرج حد.
شريف: الناس قليلة الذوق اللى زى ده،وعامللنا فيها كان عايش فى امريكا بقى ومتفتح تحرجيه وتديله بالجزمة، مش تخليه يقعد فى غيابى، وتضحكيله لما يزود فالكلام معاكى
حياة: خلاص انا اسفة.
شريف: اتأسفتى قبل كده وكررتيها.
حياة: خلاص إقتلنى عشان كررتها !
شريف: لو سمحتى ماتتكلميش معايا دلوقتى خالص، انا غلطان انى جيت مالشركة عشانك، كنت سيبتك تكملى قعدتك معاه.

حياة: انا مقبلش تتكلم معايا كده. سابها شريف ومشي من غير كلام، خرج واتصل بإيهاب.
شريف: تعالى عايز اقابلك.
ايهاب: مالك ؟
قفل شريف بدون رد، وايهاب عرف ان اكيد فى مشكلة بينه وبين حياة.
ايهاب: قلقتنى يا شريف، خير فى ايه ؟

شريف: لو مخلتش الكلب ده يبعد عنى انا ومراتى مش هيحصله كويس، وانت السبب اصلا انك دخلته فى حياتنا من غير اذن، وتقولى مفاجئة !
ايهاب: يبقى تقصد هيثم، عمل ايه ؟
حكاله شريف على كل حاجة .
إيهاب: طب ليه بتتعامل كده مع حياة، هى ذنبها ايه ؟
شريف: ذنبها انها زي اى حد، مفكرة ان عدم الخلفة عيب فيا ومنقص من رجولتى.

ايهاب: ليه الظلم ده، كل ده عشان بتبتسمله على مجاملةةبيقولها ! هى عارفة انه بيجامل وبتجامله بابتسامة، وبعدين اى حد مكانها ماكانش هيطرد ضيف ومن غير سبب.
شريف: بس هى عارفة ان هيثم ضيف تقيل، ومحذرها منه امبارح، وبعدين مجيته النهاردة مش فاهمها خالص، ما كان عندى بالليل، جاى تانى يوم ليه ؟

ايهاب: مسألتوش ليه ؟
شريف: سألته ورد بكلام غريب، بيقول عايز اقضى وقت مع كل اصحابى، وهى حياة كانت اصحابه لما يفضل وانا مش موجود !
ايهاب: هو دماغه منفتحه شوية لإنه عاش وسط اجانب فميفهمش تفكيرك، متزعلش هتكلم معاه.

فى النادى
نادين: عملت إيه، احكيلى.

رواية حياة مطلقة الجزء الأول للكاتبة سارة رجب حلمي الفصل الخامس عشر

فى النادى
نادين: عملت إيه، احكيلى.
هيثم: تابعته بعربيتى لحد ماعرفت انه قرب يوصل للفيلا وسبقته على هناك، ودخل وانا بقولها انى مبهور بيها اوى، اتنرفز جدآ واتعصب عليا ويعتبر طردنى، ولما جيت امشي قالى ابعد عن مراتى.

نادين: الله، ده بيغير اوى بقى.
هيثم: هى يتغار عليها، بس انتى احلى.
نادين: انت كداب اوى، لو كنت معاها هى ومتفق عليا كان زمانك بتقولها كده.
هيثم: طب مانتى شاطرة ومصحصحة اهو، مش محتاجة تضربى ده.
طلع من جيبه (سيجارة مخدرات).
نادين: ايه ده يخربيتك، احنا فى نادى محترم، لو شافوا كده هيطردونا.
هيثم: مابيهمنيش.

نادين: لا بقولك ايه، انا يهمنى اوى، ده مكانى وبيتى التانى وكل اللى فيه يعرفونى، متبوظش سمعتى.
هيثم (بيطلع الدخان): ياستى انا اللى بشرب مش انتى، ده انتى طلعتى قفيلة زيك زى شريف الجاهل ده.
نادين: انت بتكمل برضو، طب قوم معايا، قووووم .
هيثم: هنروح فييييييين !

نادين: قوم بس يلا.
خدته نادين وراحت بيه مكان فاضى.
نادين: فضحتنى يا شيخ.
هيثم: انا اللى فضحتك !، ده انتى اللى فضيحة، ايه المكان اللى جيبانى فيه ده، عرفتيه منين ؟
نادين: مايخصكش، هات اجرب البتاع ده.

هيثم: شكلك كنتى بتيجى هنا كتير، بس مش لوحدك.
نادين: بطل قلة ادب.
هيثم: هههههههههههه انتى اللى نيتك سيئة.
نادين: حلوة اوووووى السيجارة دى، عملتلى دمااااااغ.
هيثم: فى حاجة اعلى من كده بكتيييييير.
نادين: يلا هات، متبخلش عليا.
هيثم: مش هنا، تعالى معايا عندى، فى تشكيلة هتعجبك اوى.
نادين: عندك فين ؟ فى شقتك ! انسى.

هيثم: انا هاكل منك حتة ! مترجعيش للتفكير البلدى ده تانى، كنتى بدأتى تعجبينى.
نادين: تفكير بلدى إيه يا ساذج، انا مش عايزة عشان طول مانا مدخلتش شقتك هفضل ضامنة انك تنفذ اللى قولتلك عليه.
هيثم: من الناحية دى اطمنى، الموضوع ده بقى شخصى عندى، هعرفه ازاى يطردنى من بيته ويعمل فيها حمش اوى عليا.
راحت نادين مع هيثم لشقته، وجابلها مخدرات من كل نوع، وفضلت تشرب معاه، ولدرجة انها خدت حقنة مخدرات فى إيدها.

عند ام ادم
ام ادم: نورتينى يا حياة ياحبيبتى.
حياة: انا اسفة، انتى لسه ماشية من عندى وجيتلك اضايقك.
ام ادم: عيب عليكى يا حياة ده بيتك، وشريف عامل معايا الواجب وزيادة من اول ماعرف انك صاحبتى، والنهاردة عمل معايا اللى لو كنت عيشت عمرى كله ماكنتش هوصله ولا اعرف اعمله.

حياة: مش عارفة ليه نصيبى العذاب.
ام ادم: مالك ياحياة ؟
حكتلها حياة كل اللى حصل.
حياة: قوليلى غلط فى ايه ؟
ام ادم: انا لو مكانك كنت هعمل زيك ومش عارفة ده غلط ولا صح، بس هو الواد ده مش مظبوط، وبيلف ويدور عليكى وفى نيته حاجة، شكله مابيحبش شريف خالص او انتى عجبتيه.

حياة: انتى شايفة كده بجد !
ام ادم: طريقته مش مظبوطة ياحياة، وشريف ليه حق يتضايق.
حياة: بس انا ماليش ذنب.
ام ادم: هو عارف انك مالكيش ذنب كويس، بس غصب عنه، حطى نفسك مكانه.

حياة: بخاف يظلمنى زى طارق، مش عايزة اشوف اى شبه بينهم ولو واحد فالماية، مش عايزة بجد شريف يكون كده خالص، هو حاجة وطارق حاجة، مش عايزة احس انهم زى بعض قادرين يظلمونى.
ام ادم: متحطيش كده فى دماغك خالص، هما مش زى بعض مهما حصل من شريف، وغيرة شريف وعصبيته حب مش مرض زى طارق، ده غير انه عاقل وفاهم بيعمل ايه.
حياة: يا ريت، ياريت مايظلمنيش.

مى: مالك عينك حمرا كده ليه ؟
نادين: مانمتش من امبارح.
مى: ليه بقى
نادين: كنت فى بيت هيثم للصبح.
مى: هيثم مين ؟
نادين: ده اللى هيدمر حياتهم، ويحافظلى على صورتى.

مى: مين الخارق ده !
نادين: صاحب شريف وزميله فى الجامعة هو والهانم.
مى: هى كانت زميلته ؟
نادين: تخيلى! وده معناه انه كان بيحبها، وانا مراته، ده كمان لازم يدفعوا تمنه.
مى: انتى شكلك مش طبيعى، انتى شاربة حاجة؟

نادين: هيثم ده مشكلة.
مى: ليه ! وكنتى فى بيته ليه ؟
نادين: انتى امى ولا ايه ؟ ده حتى امى مابتسألنيش كده.
مى: نادين انتى حالك كل يوم بيتدهور اكتر، وشكلك اتلميتى على عيل زبالة هيضيعك.
نادين: مين ؟ هيثم ! ده سكر.
مى: انتى دخلتى معاه فى علاقة كده ولا كده ؟
نادين: أااه، ارتحتى !
مى: ازاى كده وانتى بتقولى صاحب شريف.

نادين: بس مبيحبوش.
مى: وهيحبك انتى ليه ؟، فوقى معايا وركزى، انتى شاربة إييييييه !
نادين: هه هه ههههه مش عارفة حتى اقولك شاربة ايه، انا شاربة من كل حاجة، حاسة انى ماكنتش عايشة.
مى: قصدك مش هتبقى عايشة، انتى هتموتى من الحاجات اللى خدتيها دى كلها.

نادين: لا بعد الشر عليا، لسه مشبعتش من الحياة، يييييييي حياة ايه وزفت ايه، الزبالة دى كرهتنى فى الحياة واسمها.
مى::بتعملى كل ده ليه، محسسانى انكم كنتو بتموتوا فى بعض وهو اللى سابك وفضلها عليكى !
نادين: ولا يفرقوا معايا اصلآ، انا بتسلى، وبقفل عليه باب انه يعرف انه بيخلف، وكمان انتقم انه اتجوزنى وهو بيحب غيرى.
مى: ماتخليش الشيطان يتحكم فيكى كده، لو كل واحدة انفصلت عن زوجها فضلت شاغلة بالها بيه ومتتبعة لحياته كده، كانت الدنيا خربت.
نادين: ماتخرب، فى كل الحالات مش كسبانة.

مى: انتى خلاص عايشة فى دور الضحية ومصدقة نفسك، ومابقيتش هعرف اقنعك بحاجة تانى خصوصا بعد ماتلميتى على اللى اسمه هيثم ده واللى تقريبا نيته مش تمام من ناحيتك وعامل فيها بيساعد.
نادين: نيته تمام ولا مش تمام، مش مهم فى الحالتين بتبسط، مش بقولك خلاص كده كده خسرت.
مى: ربنا يهديكى، اول واحدة بتإذيها هى انتى.

مرت الأيام وشريف واخد موقف من حياة، مش بيحاول يكلمها ولا يحتك بيها خالص، وهى حزينة جدآ لموقفه بس برضو مابتحاولش انها تكلمه، خايفة يعاملها وحش ويكسر قلبها زى ماكان بيحصل فيها من طارق الذكرى البشعة فى حياتها.
ومرت الايام على نادين، مش بتفارق فيها بيت هيثم.

نادين: بقالك كتير ماروحتش عندهم انت لازم تروح النهاردة، ولازم يشوفك طبعآ بس ياريت يشوفك وانت خارج.
هيثم: تمام، انا كنت بفكر فى كده برضو.
نادين: ضيعنا وقت كتير، ممكن تفاجئنا انها حامل.
هيثم: مانتى اللى خلتينى مش شايف اى حد غيرك.
نادين: مش وقت نفاق بقى، عايزاك تروح وتاخد خطوة قبلهم.
هيثم: ماشي يابيبى، يلا سﻻم.

راح هيثم فيلا شريف وطبعآ كان متأكد انه مش موجود ومفيش غير حياة.
حمزة: انت مين ؟
هيثم: انا عمو هيثم، فين ماما ياحبيبى ؟

حمزة: انت تعرفها ؟
هيثم: اه،ممكن تناديلها ؟
راح حمزة ونده لمامته حياة، وهى نزلت واتفاجئت ان هيثم هو الضيف اللى حمزة قالها تقابله.
حياة بحدة: خير انت عايز ايه ؟
هيثم: اهدى عليا، حد يقابل ضيوفه كده.

حياة: اظن شريف قالك قبل كده انك ضيف غير مرحب بيه.
هيثم: انتى حلوة بس كلامك مش حلو.
حياة: انا مطلبتش رأيك فيا او فى كلامى واتفضل من هنا لو سمحت.

هيثم بدأ يمشى من قدامها، وشريف جاى على الفيلا فى نفس التوقيت...

رواية حياة مطلقة الجزء الأول للكاتبة سارة رجب حلمي الفصل السادس عشر

هيثم: اهدى عليا، حد يقابل ضيوفه كده.
حياة: اظن شريف قالك قبل كده انك ضيف غير مرحب بيه.
هيثم: انتى حلوة بس كلامك مش حلو.
حياة: انا مطلبتش رأيك فيا او فى كلامى واتفضل من هنا لو سمحت.
هيثم بدأ يمشى من قدامها، وشريف جاى على الفيلا فى نفس التوقيت...

شريف فى طريقه للفيلا، جاله تليفون ان ايهاب عمل حادثة، جرى بسرعة وركب عربيته وطلع على المستشفى اللى عرف عنوانها فى المكالمة.
خرج هيثم وهو بيقدم رجل وبيأخر رجل، معقول هيمشي من غير شريف مايشوفه ! مخططه باظ بسهولة، وصل بيته وقابل نادين.
نادين: عملت إيه ؟

هيثم: ولا اى حاجة، كنت متأكد انه جاى وحاسب الوقت بالظبط اللى هيوصل فيه، بس مشيت من غير مايجى،مش عارف ازاى وراح فين ده.
نادين: وهى قابلتك ازاى ؟
هيثم: طردتنى.
نادين: عاملة محترمة !
هيثم: حياة طول عمرها محترمة ومجتهدة.
نادين: دى عجباك اوى بقى.

هيثم: انا بقول الحق، مش بجاملها، هى مش واقفة معانا.
نادين: طب وبعدين، وقتنا بيضيع، لازم يحس ان فى حاجة بينكم، قبل مايعرف بحملها، هى ممكن تفاجئنا بالحمل فى اى وقت.
هيثم: ادينى حاولت، مقصرتش.
نادين: بكرة تروح تانى ولازم فى ميعاد رجوعه من شغله برضو.
هيثم: يابنتى انتى مبتفهميش، بقولك طردتنى واكيد هتنبه على الناس اللى شغالة فى الفيلا مايدخلونيش.
نادين: تستدرجها.

هيثم: نعم !
نادين: بقولك تستدرجها على هنا، وتعمل اللى انت عايزه بقى، المهم يبقى معاك صور.
هيثم: انتى بتهزرى ! شريف هيقتلها ويقتلنى، او يقتلنى لوحدى ماهى اكيد هتوصله قبلى وتقوله طبعآ، وساعتها هتتفتح عليا نار جهنم.
نادين: انت ال هتوصل قبلها، الصور تجهز وتتبعت على طوووول.
هيثم: انتى اكيد اتجننتى مش هينفع طبعا.

نادين: بذمتك مش عايز.
هيثم: انا مش بقول مش عايز، بقول مش هينفع اضحى بعمرى كله ليه !
نادين: هترجع امريكا تانى، انت عارف انها احسن من هنا بكتير، وهاجى معاك،اصلا مابقاش ليا مكان هنا تانى.

هيثم: هفكر.
نادين: قولتلك مفيش وقت للتفكير، ممكن بكرة تقول انها حامل، ممكن كمان ساعة حتى.
هيثم: طب ماحنا لازم نجهز نفسنا للسفر، وعلى فكرة مش هدفعلك حاجة، تدفعى لنفسك تكاليف السفر كاملة، ومصاريفك هناك لحد مارجع شغلى تانى، انا اللى معايا مش كتير.

نادين: خلاص هكلم مامى اقولها تبعتلى فلوس.
هيثم: طيب طالما هتدبرى نفسك يبقى نلحق نتصرف مع حياة .
غمزلها بعينه، وبدأ يفكر فى الطريقة اللى هيستدرجها بيها

شريف: الف سلامة عليك يا ايهاب، ربنا يقومك بالسلامة ياحبيبى.
ايهاب: انا مش قادر احرك رجلى، والدكاترة بيقولوا احتمال كبير ماتحركش تانى.
شريف: ماتقلقش، خير والله، لو احتاجت سفر هتكفل بيه كله وهسفرك حالآ.

ايهاب: ربنا يخليك ليا يا شريف، ادعيلى.
شريف: ربنا يشفيك يا احسن واجدع اخ وصاحب.

خطط هيثم هو ونادين لخطف حمزة فى وقت رجوعه من المدرسة، وفعلآ تمت الخطة زى ماهما عايزين، واتصل بحياة.
هيثم: انتى ام الطفل حمزة ؟
حياة بفزع: ابنى ! ماله ؟ فى ايه ؟ حصلله ايه ؟

هيثم: اهدى لو سمحتى، ابنك معايا، وهديلك عنوان تيجى تاخديه منى،ومعاكى 5 الاف جنيه، وحذارى تتصلى بجوزك او البوليس، احنا مراقبينك كويس اوى واى حركة غدر او تبلغى جوزك هنخلص على ابنك، وعلى فكرة احنا مراقبين شركة جوزك ولو خرج منها هنفهم انك كلمتيه.
حياة بصريخ: حرام عليك تخطف طفل وترعبه، عشان 5 الاف جنيه !

هيثم: هتنفذى ولا نخلص منه ؟
حياة: لأ متلمسوش منه شعراية، هاجى حالآ، ارجوك انا جاية حالا.
قفل هيثم المكالمة فى وشها، وبص لنادين وفضلوا يضحوا وفرحانين بنجاح خطتهم.

نادين: مطلبتش اكتر ليه ؟
هيثم: عشان مش هتعرف تتصرف فى المبلغ ده وساعتها هتضطر تقول لشريف، فطلبت مبلغ بسيط بحيث يكون موجود فى اوضتها وتجيبه بسهولة.

نادين: وكنت رافض تعمل الحكاية من الاول !، ده انت طلعت رئيس عصابة.
هيثم: ههههههه عيب عليكى، يلا كلمى مامتك تبعتلك فلوس، عشان نجهز فى اسرع وقت.
نادين: هقوم اكلمها من جوة.
قامت نادين ودخلت اوضتها اتصلت بأمها.

شهيرة: بتتصلى ليه ؟
نادين: فى ايه يامامى، ليه المعاملة دى ؟

شهيرة: اوعى تقولى ماما تانى، انا مش مامتك ولا اعرفك اصلا.
نادين: كل ده ليه ؟
شهيرة: كل ده عشان انتى بنت مش متربية، وجبتلنا العار، بالولد اللى انتى عايشة معاه من غير جواز يا سافلة، عاملالنا فيها طول الوقت بتخافى على سمعتك، وفالاخر انتى اللى مرمطيها فى الأرض.
نادين: طيب تمام، انا متصلة عشان محتاجة فلوس.

شهيرة: انتى مالكيش اى حاجة عندنا، واحنا اعتبرناكى موتى.
قفلت شهيرة المكالمة ومادتش فرصة لنادين ترد عليها، ومابقاش قدامها غير طريق واحد...